Idę ulicą pełną ludzi tak innych, a jednak takich samych.Każda ubrana w podarte jeansy pod którymi widnieją czarne kabaretki, krótka koszulka i choker na szyi.Każdy ubrany w rurki opinające nogi do przesady.W świecie w którym żyjemy nie ma czasu na bycie innym, każdy próbuje być na siłę taki sam jak kolega/koleżanka obok.Trochę to smutne, że gdy wsiadam do autobusu widzę pierdyliard tych samych par butów czy spodni, a wokół zero pomysłu na siebie, na odzwierciedlenie własnej duszy.Zupełnie jakbyśmy byli wszyscy tacy sami, a tak nie jest.Każdy ma inną osobowość, gust, styl bycia,wygląd.Od zawsze jestem zdania, że styl powinien ukazywać charakter i dusze człowieka, jednak gdy patrze na to wszystko, czasem mam wrażenie, że każdy człowiek ma chyba ten sam charakter.Głupotą jest kierować się tylko modą, nie zwracając uwagę na samego siebie.Normalne dla mnie jest to, że gdy zestawimy niepewną siebie i skromną dziewczynę z małą czarną i wysokimi szpilami, nie będzie ona do końca potrafiła odnaleźć się w tym stroju, bo będzie zwracać na siebie zbyt dużo uwagi, która z takim charakterem by ją stresowała.Jeżeli chodzi o mnie samą jestem wybredna pod względem ciuchów, ale jak już mam wybrać którąś z kolei kieckę, to zdaje sobie sprawę z tego, że z różem mi nie do twarzy, gdyż nie jestem typem słodkiej dziewczynki, co nie oznacza, że nie lubię się przytulać i być miła.Mam mocny charakter, jestem szczera i niecierpliwa, często i wrażliwa, a jak każda kobieta lubię ubrać się też seksownie, ale jak już mam włożyć coś na siebie idąc gdziekolwiek, to nigdy nie zapominam o tym, aby pokazać ubiorem prawdziwą mnie, a nie taką wersję jaką narzucą mi media.
Czasem warto się zastanowić nad lepszą sobą nim wyjdzie się z domu.Nie mówię tu tylko o lustrze, ale i o własnych odczuciach.
